Machiny wojenne popularnie były nazywane tormenta. Nazwa ta pochodzi z łaciny i oznacza sznur lub linę. Było to bardzo trafne określenie gdyż główną częścią machiny wojennej był sznur skręcony z jelit, żył lub ścięgien zwierzęcych. Machin wojennych było wiele, o dziwnych nazwach i wyglądzie. Taki gastrafetes to był taki ulepszony łuk. Jedyna różnicą było to, że cięciwę nie napinało się tylko siła rąk, ale siła całego ciała. Dziś powiedzielibyśmy na to urządzenie kusza. Onager to była maszyna umieszczona na płozach z zamocowanymi kołami. Pomiędzy płozami były przeciągnięte mocno napięte cięciwy zebrane w jedną wiązkę. W tej wiązce był umieszczony drążek na końcu, którego był umieszczony pocisk. Sznur był napinany a później zwalniany i dzięki temu pocisk szybował w kierunku przeciwnika na polu boju. Do dziś znana katapulta również powstała w tych odległych czasach. Inną machiną wynalezioną przez Dionizosa z Aleksandrii na zamówienie mieszkańców wyspy Rodos był polybolon. Można by go było uznać za protoplastę karabinu maszynowego gdyż dzięki niemu można było razić wroga strzałami podawanymi do wyrzutni z magazynku.
Ernest Hemingway
Jego pełne imię brzmiało Ernest Miller Hemingway, urodził się w Oak Park w 1899 roku 21 lipca. Swoją przygodę ze słowem pisanym rozpoczął w szkole, kiedy to został redaktorem naczelnym szkolnej gazetki. W 1918 roku rozpoczął swoje życiowe podróże, które zaowocowały ciekawymi, mistycznymi niekiedy poglądami dotyczących świata. Wbrew ojcu zaciągnął się do wojska, jednak wyrzucili go szybko ze względu na słaby stan zdrowia. Gdy wrócił do swojego domu zaczął pracował dla gazety „Toronto Star”. Zapowiadał sie bardzo dobrze, ku uciesze tamtej redakcji. Został wysłany na front pierwszej wojny światowej, w której uczestniczył i nadawał informacje swojej gazecie. Uczestniczył także w wojnie domowej rozgrywającej się w Hiszpanii po stronie republikańskich opozycji. Dzięki temu doświadczeniu powstała jedna z największych jego powieści. Popełnił samobójstwo strzelając w usta z dubeltówki. Krążą wokół tego wydarzenia legendy, że cierpiał na schizofreniczną odmianę zaburzeń osobowości i przez to pozbawił się życia. Jego fani wolą myśleć, że po prostu czuł się szczęśliwy i taki chciał umrzeć.
Melchior Wańkowicz
Jeden z najwybitniejszych polskich korespondentów wojennych. Urodził się 10 stycznia w Kałużycach na Mińszczyźnie. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był żołnierzem, konkretnie podoficerem Związku Strzeleckiego. Jego pseudonimem wojennym był Jerzy Łużyc, którego używał w 1909 roku, a potem także podpisywał się nim pod swoimi publikacjami. Wydał autorską książkę „Te pierwsze walki”. W 1964 roku został aresztowany pod zarzutem współpracy z RWE. Totalitarna władza liczyła, że złamią Melchiora i ten poprosi ich o ułaskawienie. Jednak ten walczył i się nie poddał, nawet gdy nałożyli na niego blisko dwuletnią karę więzienia. Po czasie odstąpiono od tego wyroku. Uczestniczył w kilku pismach konspiracyjnych, zawsze były one drukowana potajemnie, we względnie niewielkich nakładach. Podczas Pierwszej Wojny Światowej uniknął rozstrzelania, a przed drugą został oskarżony o współpracę z Niemcami. Wydał wiele książek o walkach na froncie.
Leo Amery
Jego pełne imię to Leopold Charles Maurice Sennett Amery, urodził się w Indiach w 1873 roku, 22 listopada. Ten syn Żydówki i Anglika bardzo szybko zdyntansował się do swojego pochodzenia. Być może było to przez powszechny w tamtych czasach antysemityzm, a jemu to się podobało. Ukończył elitarną szkołę licealną w Londynie, a następnie Oksford – i tam był najlepszym studentem. W średnim wieku biegle władał kilkoma językami: serbskim, tureckim, niemieckim, francuskim, węgierski, a także włoski i bułgarski. Kariera korespondenta wojennego była początkiem jego długiej drogi przez polityczne pola minowe. Pisał dla dziennika „The Times” podczas Drugiej Wojny Burskiej. Opublikował także kilka książek swojego autorstwa, między innymi 7-tomowy cykl „Historia Południowej Afryki”. Jego popularność wzrosła z pakietem artykułów, jakie opublikował w dzienniku o reformie angielskiego wojska w południowej Afryce. Zaraz po wojnie zaczął działać w polityce. Był istotną postacią swoich czasów, jednak jego karierę przystopowała Partia Pracy. Dopiero przy pomocy Churchilla powrócił na nogi. Zmarł w 1955 roku w Londynie.
