Był absolwentem gimnazjum jezuitów. Potem studiował prawo na UJ. Po studiach wstąpił do instytucji „Myśl mocarstwowa”. I jego pierwsze artykuły związane były właśnie z tą organizacją, a publikował je w „Dniach akademickich”. Później podjął pracę w krakowskim „Czasie”. Pierwsza jego praca tam dotyczyła korekty, dopiero potem zajmował się przeglądaniem prasy zagranicznej, a dopiero od 1930 roku jako autor reportaży. Jeden z pierwszych dotyczył Węgier. W 1932 oddał do druku debiutancką książkę „Gdańsk 193?”, w której postawił teorię, iż być może to o Gdańśk rozpęta się nowa wojna. Publikował także artykuły w „Buncie Młodych” oraz był aktywnym członkiem środowiska młodych konserwatystów. Był członkiem formacji armii polskiej w Brygadzie Podhalskiej oraz z 1. Dywizją Pancerną, z którą walczył pod Falaise we Francji w 1944 roku. Jeden z najczęściej wybuchających miejsc zapalnych, objętych wojną i okupacją. Pośmiertnie zyskał nawet pośmiertną pochwałę od Kapuścińskiego.
Melchior Wańkowicz
Jeden z najwybitniejszych polskich korespondentów wojennych. Urodził się 10 stycznia w Kałużycach na Mińszczyźnie. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był żołnierzem, konkretnie podoficerem Związku Strzeleckiego. Jego pseudonimem wojennym był Jerzy Łużyc, którego używał w 1909 roku, a potem także podpisywał się nim pod swoimi publikacjami. Wydał autorską książkę „Te pierwsze walki”. W 1964 roku został aresztowany pod zarzutem współpracy z RWE. Totalitarna władza liczyła, że złamią Melchiora i ten poprosi ich o ułaskawienie. Jednak ten walczył i się nie poddał, nawet gdy nałożyli na niego blisko dwuletnią karę więzienia. Po czasie odstąpiono od tego wyroku. Uczestniczył w kilku pismach konspiracyjnych, zawsze były one drukowana potajemnie, we względnie niewielkich nakładach. Podczas Pierwszej Wojny Światowej uniknął rozstrzelania, a przed drugą został oskarżony o współpracę z Niemcami. Wydał wiele książek o walkach na froncie.
