Z chwilą utworzenia cmentarz na Powązkach leżał poza granicami Warszawy i był po cmentarzu świętokrzyskim drugim co do wielkości miejscem pochówku Warszawiaków. W XIX wieku rozbudowano kościół św. Karola Boromeusza w stylu neorenesansowym. Od 1925 roku po pochówku Władysława Reymonta zapoczątkowano zwyczaj chowania zmarłych w Alei Zasłużonych. Opiekę nad nim sprawuje Kuria Metropolitarna Warszawy, którą reprezentuje zarząd cmentarza i Społeczny Komitet Opieki nad Zabytkami Starych Powązek. Cały teren podlega również ochronie konserwatorskiej Konserwatora Zabytków m.st. Warszawy. Od powstania zwiększył swoją objętość dziewiętnastokrotnie i dzisiaj zajmuje powierzchnię 43 hektarów. W czasie II wojny światowej działała tutaj Armia Krajowa, były tu składy broni, stąd też rozprowadzano żywność do getta warszawskiego. Wśród 2,5 miliona pochowanych, jest bardzo wiele znanych osób. Spoczywają tu między innymi : Hanka Bielicka, Adolf Dymsza, Franciszek Bohomolec, Mieczysława Ćwiklińska, Tadeusz Dołega-Mostowicz, Edward Dziewoński, Władysław Hańcza, Marek Hłasko, Gustaw Holoubek i wielu innych.
Pałac namiestnikowski
Zbudowano go dla hetmana Koniecpolskiego w latach 1643-1645. Następnie właścicielami pałacu zastali Radziwiłłowie, i byli nimi od końca XVII wieku do roku 1817, a od 1818 roku zakupiły go władze Królestwa Kongresowego by zrobić tu siedzibę namiestnika generała Józefa Zajączka. Przebudowano go wtedy na styl klasycystyczny, autorem pomysłu był Ch.P.Aigner. W 1821 roku ustawiono od frontu dwa kamienne lwy autorstwa Camillo Laudiniego. Obecnie jest tu siedziba Prezydenta RP. Przed pałacem stoi pomnik księcia Józefa Poniatowskiego. Miało tu miejsce szereg ważnych wydarzeń mających ogromne znaczenie dla Polski. W 1955 roku to właśnie w Pałacu Namiestnikowskim podpisano Układ Warszawski. W 1970 roku również tu podpisano układ o normalizacji stosunków z Niemcami. No i w końcu Pałac Namiestnikowski był świadkiem prowadzonych w 1989 roku obrad okrągłego stołu. Dzisiaj niewiele osób kojarzy go jako siedzibę Prezydenta, często nawet sami Warszawiacy uważają, że Prezydent ma swoją siedzibę w Belwederze.
Pomnik Fryderyka Chopina
Usytuowano go nad sadzawką, przedstawia Fryderyka Chopina siedzącego pod wierzbą. Jest dziełem Wacława Szymanowskiego, który dzięki niemu wygrała w 1909 roku konkurs. Prace nad pomnikiem zostały przerwane wybuchem pierwszej wojny światowej, zrealizowano je dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym. Odsłonięto go dopiero w 1926 roku. W 1940 roku Niemcy całkowicie go zniszczyli, pocieęi na kawałki i przetopili w hutach. W 1958 roku odsłonięto obecną rekonstrukcję pomnika. Rekonstrukcję wykonano na podstawie odnalezionych części głowy, a także autoryzowanych rysunków, zdjęć i szkiców technicznych, jednał główne znaczenie miało odnalezienie miniaturowego odlewu pomnika sygnowanego przez Szymanowskiego. Wyryto na nim słowa Adama Mickiewicza ” Płomień rozgryzie malowane dzieje, Skarby mieczowi spustoszą złodzieje, Pieśń ujdzie cało…”. Otoczeniem dla pomnika jest sadzawka i piękny kwiatowy ogród całość zaprojektowana przez Oskara Sosnowskiego. Ku uczczenia twórczości Chopina w lato organizuje się tu bezpłatne koncerty. Pomnik skopiowano w Japonii w stosunku 1:1.
Syrenka staromiejska
Syrenka stojąca na rynku Starego Miasta nawiązuje do legendy o założycielach Warszawy : rybaku Warsie i syrenie Sawie. Syrenka jest dłuta Konstantego Hegla z II połowy XIX wieku, odlano ją z cynku brązowionego w zakładach Karola Mintera. Początkowo eksponowano ją na sztucznej skałce w formie groty zdobiącej basen wodotrysku na starówce. Pomnik usytuowano na Rynku Starego Miasta pomiędzy straganami handlowymi. Po II wojnie światowej rzeźba Syrenki na długie lata zniknęła z rynku. Postawiono ją pierwotnie na Solcu przed budynkiem Klubu wioślarskiego „Syrena”. W 1955 roku trafiła na Powiśle do Parku Kultury. W lipcu 1972 roku po przeprowadzeniu renowacji figury postawiono ją na Starym Mieście obok Wieży Marszałkowskiej. Jednak z powodu częstych dewastacji została przeniesiona z powrotem na rynek. W 1999 stanęła na wodotrysku nawiązującym do pierwotnego z XIX wieku.Figura charakteryzuje się klasycznymi rysami twarzy i harmonijnymi kształtami z okrągłą, lekko wypukłą tarczą i wysoko podniesionym mieczem.
