Był absolwentem gimnazjum jezuitów. Potem studiował prawo na UJ. Po studiach wstąpił do instytucji „Myśl mocarstwowa”. I jego pierwsze artykuły związane były właśnie z tą organizacją, a publikował je w „Dniach akademickich”. Później podjął pracę w krakowskim „Czasie”. Pierwsza jego praca tam dotyczyła korekty, dopiero potem zajmował się przeglądaniem prasy zagranicznej, a dopiero od 1930 roku jako autor reportaży. Jeden z pierwszych dotyczył Węgier. W 1932 oddał do druku debiutancką książkę „Gdańsk 193?”, w której postawił teorię, iż być może to o Gdańśk rozpęta się nowa wojna. Publikował także artykuły w „Buncie Młodych” oraz był aktywnym członkiem środowiska młodych konserwatystów. Był członkiem formacji armii polskiej w Brygadzie Podhalskiej oraz z 1. Dywizją Pancerną, z którą walczył pod Falaise we Francji w 1944 roku. Jeden z najczęściej wybuchających miejsc zapalnych, objętych wojną i okupacją. Pośmiertnie zyskał nawet pośmiertną pochwałę od Kapuścińskiego.
Ernest Hemingway
Jego pełne imię brzmiało Ernest Miller Hemingway, urodził się w Oak Park w 1899 roku 21 lipca. Swoją przygodę ze słowem pisanym rozpoczął w szkole, kiedy to został redaktorem naczelnym szkolnej gazetki. W 1918 roku rozpoczął swoje życiowe podróże, które zaowocowały ciekawymi, mistycznymi niekiedy poglądami dotyczących świata. Wbrew ojcu zaciągnął się do wojska, jednak wyrzucili go szybko ze względu na słaby stan zdrowia. Gdy wrócił do swojego domu zaczął pracował dla gazety „Toronto Star”. Zapowiadał sie bardzo dobrze, ku uciesze tamtej redakcji. Został wysłany na front pierwszej wojny światowej, w której uczestniczył i nadawał informacje swojej gazecie. Uczestniczył także w wojnie domowej rozgrywającej się w Hiszpanii po stronie republikańskich opozycji. Dzięki temu doświadczeniu powstała jedna z największych jego powieści. Popełnił samobójstwo strzelając w usta z dubeltówki. Krążą wokół tego wydarzenia legendy, że cierpiał na schizofreniczną odmianę zaburzeń osobowości i przez to pozbawił się życia. Jego fani wolą myśleć, że po prostu czuł się szczęśliwy i taki chciał umrzeć.
Melchior Wańkowicz
Jeden z najwybitniejszych polskich korespondentów wojennych. Urodził się 10 stycznia w Kałużycach na Mińszczyźnie. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był żołnierzem, konkretnie podoficerem Związku Strzeleckiego. Jego pseudonimem wojennym był Jerzy Łużyc, którego używał w 1909 roku, a potem także podpisywał się nim pod swoimi publikacjami. Wydał autorską książkę „Te pierwsze walki”. W 1964 roku został aresztowany pod zarzutem współpracy z RWE. Totalitarna władza liczyła, że złamią Melchiora i ten poprosi ich o ułaskawienie. Jednak ten walczył i się nie poddał, nawet gdy nałożyli na niego blisko dwuletnią karę więzienia. Po czasie odstąpiono od tego wyroku. Uczestniczył w kilku pismach konspiracyjnych, zawsze były one drukowana potajemnie, we względnie niewielkich nakładach. Podczas Pierwszej Wojny Światowej uniknął rozstrzelania, a przed drugą został oskarżony o współpracę z Niemcami. Wydał wiele książek o walkach na froncie.
Leo Amery
Jego pełne imię to Leopold Charles Maurice Sennett Amery, urodził się w Indiach w 1873 roku, 22 listopada. Ten syn Żydówki i Anglika bardzo szybko zdyntansował się do swojego pochodzenia. Być może było to przez powszechny w tamtych czasach antysemityzm, a jemu to się podobało. Ukończył elitarną szkołę licealną w Londynie, a następnie Oksford – i tam był najlepszym studentem. W średnim wieku biegle władał kilkoma językami: serbskim, tureckim, niemieckim, francuskim, węgierski, a także włoski i bułgarski. Kariera korespondenta wojennego była początkiem jego długiej drogi przez polityczne pola minowe. Pisał dla dziennika „The Times” podczas Drugiej Wojny Burskiej. Opublikował także kilka książek swojego autorstwa, między innymi 7-tomowy cykl „Historia Południowej Afryki”. Jego popularność wzrosła z pakietem artykułów, jakie opublikował w dzienniku o reformie angielskiego wojska w południowej Afryce. Zaraz po wojnie zaczął działać w polityce. Był istotną postacią swoich czasów, jednak jego karierę przystopowała Partia Pracy. Dopiero przy pomocy Churchilla powrócił na nogi. Zmarł w 1955 roku w Londynie.
